Οι άνθρωποι έχουν χάσει την ανθρωπιά τους επηρεαζόμενοι από τα Μ.Μ.Ε. Οι περισσότεροι είναι κλεισμένοι στο "εγώ" τους, και δεν αφήνουν τον εαυτό τους να πλησιάσει τον συνάνθρωπο τους. Αυτό δημιουργεί χαλαρότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις και χάνετε με αυτόν τον τρόπο κάθε συναισθηματική επαφή. Δύσκολα δείχνουμε τα συναισθηματά μας από φόβο μην πληγωθούμε. Τα Μ.Μ.Ε. παρουσιάζουν ταινίες με βία που έχει σαν συνέπεια ο ψυχικός κόσμος μας να σκληραίνει επηρεαζόμενος από τις σκηνές βίας. Έτσι δυσκολευόμαστε να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας ακόμη και σε στιγμές άμεσης ανάγκης του.

Βία μπορεί να υπάρξει και στα σχολεία υπάρχουν πολλοί τρόποι βίας όπως: "ψυχολογική βία, σωματική βία, λεκτική βία" και άλλες μορφές βίας. Στο σχολείο συνήθως η βία είναι σωματική και λεκτική, η δικαιολογία είναι πολλές φορές "το έκανα για πλάκα" ή το ότι "αυτός άρχισε πρώτος". Το θεωρώ πολύ άσχημο να ασκούμε βία σε έναν συμμαθητή μας η γενικά σε κάποιον άλλο. Δεν παίζει ρόλο ποιος το άρχισε και ποιος το συνέχισε. Υπάρχει ο διάλογος, με τον οποίο μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα μας. Προσωπικά για εμένα αυτά δεν είναι προβλήματα, είναι πράγματα τα οποία είναι μηδαμινά μπροστά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Όλα αυτά τα προβλήματα λύνονται με τον διάλογο και ΜΟΝΟ. Δεν σημαίνει ότι επειδή βλέπουμε κάτι στην τηλεόραση πρέπει να το χαρακτηρίσουμε ή να το κάνουμε ειδωλό μας.