Heey lieve lezers, in het vorige deel knalde Lisanne door Pims schuld tegen een (nogal knappe) jongen op (te lezen in deel 7) hier verder vanaf dat moment ...

“Zo Pim, ben je eindelijk van gedachten veranderd?” zegt de jongen. “Nee, sorry Liam, dit is een vriendin van mij. Het is mijn schuld dat ze tegen je aan botste.”. Liam, dat klinkt niet echt Nederlands. `Excuses aanvaard broertje.`

Wat? Hoe kan Liam nou … nee, het zal toch niet … het is vast gewoon zo’n straattaalding … hey brother... Ik besluit het aan Pim te vragen. We zitten nu in de hal, ergens aan een tafeltje, ver weg van Liam. “Eh Pim, is die Liam nou jou broer, want hij zei iets van: excuses aanvaard broertje”. “Jep, die egoïstische, arrogante djfka is mijn broer.” Ik schiet in de lach. “djfka?” “ja, we mogen niet schelden thuis, dus ja.. je moet wat. Je spreekt het uit als duhjuhfuhka.” Ik proef het woord op mijn tong, “dujufuka”. “De klemtoon moet op de ju, ongeveer duhJUHfuhka.”

“Nog even over jouw broer hé, vindt hij het niet okay dat jij op jongens valt?” “Oh jawel hoor, maar hij heeft nogal typische vrienden, die dat dus niet vinden. En hij houdt van aandacht.” Nou, egoïstisch, arrogant en een aandachtstrekker, dat klinkt niet echt positief. Maar hij is wel heel knap. Heel blank met zwart haar, tot ongeveer tot z’n oren, met zorg in de war gedaan, groene ogen, brede schouders. Maar ik val helemaal niet op uiterlijk, het innerlijk is belangrijker. Punt.

Als ik ’s avonds in bed lig, denk ik na. Eén nieuwe vriend. Op m’n eerste schooldag. Dat vind ik best knap van mezelf. Maar met het hoofd van Liam op m’n netvlies val ik in slaap.