Heej heej mensen. Hier is het nieuwe deel!!! Deel 43 alweer :) Lisanne is bij Pim thuis, als Liam en Snow ineens komen.

“Wat is dat?” vraagt Snow nogal dom. “Het luchtalarm.” Zegt Pim, een beetje met een DUH!-stem. Ik kijk nog steeds naar Liam, hij naar mij. Pim staat op en begint de ramen enzo te sluiten. Hij zet de tv aan en komt weer naast me zitten. Liam en Snow staan daar nog steeds. “Er is een brand in de buurt, niemand mag over straat.” Zeg ik dan, tegen niemand eigenlijk. Pim kijkt me aan, “dan moet je hier blijven slapen.”. Snow dus ook, weten we allebei.

Ik lig bij Pim op de kamer, op een hele berg kussens. Snow moet beneden slapen op de bank van Pim. Liam is in zijn kamer. Pim kijkt me aan. “Weetje, ik denk dat je Liam uit je hoofd moet zetten. Ik weet niet wat die Snow met hem gedaan heeft, maar hij is veranderd. Oké, ik vond hem altijd al arrogant. Maar nu..” Ik houd niet van dit soort gesprekken. Het oordelen over anderen. Zij oordelen ook over mij. Ik weet het.

Ik denk na over iedereen die ik ken. Oh nee, dénk te kennen. Want dat is het probleem weetje, ik denk dat je niemand helemaal kent, tenzij je gedachten kan lezen ofzo. Nu heb ik Liam een beetje beter leren kennen, maar ik vraag me af of dit zijn echte ik is. Ik ben helemaal diep aan het nadenken als ik gestoord word door geklop op de deur. Pim kijkt me aan. “Het zal toch niet Liam zijn?” Als hij het is, wil ik dan wel met hem praten? Maar het is Snow. “Hey Lisanne, kunnen we even praten?”