Her şeyden önce bu yazıyı canımdan çok sevdiğim öğretmenime adıyorum.

              Her insanın hayatında öyle kişiler vardır ki;hayatlarının dönüm noktası onlar olur.Onları her türlü hatadan çevirirler ve o insanların hayatlarını kolaylaştırırlar.Bulduk mu kaybetmek istemeyiz onları...İnsanların çoğunluğu her ne kadar bencil olsa da ben hayatımda bencil olmayan ve kendi hayatını bize adamış birine ilk kez rast geldim.Ne yazık ki bu kişiyi hem kırdım hem incittim.Oysa ki olayın nedenini bilmeden o kişiyi yargıladım,ki yargılamak bana düşmezdi.21.yüzyılda olmamıza rağmen ilk kez kendim kadar aptal birini gördüm.Ne kadar kör olduğumu fark ettim...Aslında o kişi bizim öğrenmemiz,bilgili olmamız ve eğlenmemiz için her türlü şeyini feda etmişti.O günden itibaren fark ettim ki ben dahil insanların çoğunluğu gerçekten düşünmeden,sorgulamadan karar veriyordu.“ SORGULANMAYAN BİR HAYAT YAŞANMAMIŞTIR”.Anlaşılan ben bu hayatı körebe gibi yaşamışım.İnsan değer verdiği birini kırdı mı ; hayatı sorgulamaya başlıyor.Aslında hayat dediğin kavram o olaydan sonra başlıyor.Geçmişe dönüp baktı mı ''Ne kadar cahilmişim!'' diyor.Oysa ki bu insanların hayatları sadace o değer verdikleri kişi oluyor,onunla vakit geçiriyor,onunla sohbet ediyor.İnsan anlıyor ki o kişi olmadan hayat dediğin şeyin tadı çıkmıyor.Ki zaten onları kırdığın anda hayatında yalnızlığa ilk adımını atmış oluyorsun.Ne de olsa o kişi olmadan hayatının tadı olmuyor sanki hayatın ; Mahmut Tuncer'siz bir halaya dönüyor.Sonuç olarak;eğer hayatımızı sorgulayarak,düşünerek yaşıyorsak o kişileri hayattan çıkarmamak gerekiyor.hamzuk resim:google