[Ο αρχικός τίτλος ήταν "Γιατί πιστεύω πως δεν πρέπει να τιμωρούμε τους ανθρώπους" αλλά δυστυχώς δε χώραγε στην επικεφαλίδα].

  Συνήθως, οι μεγαλύτεροι το κάνουν στα παιδιά αλλά και γενικά οι άνθρωποι μεταξύ τους. Όταν κάνει κάποιος κάτι "λάθος" ή "κακό", τιμωρείται από τους άλλους. Η τιμωρία έχει πολλές μορφές και είναι συνήθως ανάλογη των πράξεων που την προέρτεψαν. Για να σε τιμωρήσει, κανείς μπορεί να σου ασκήσει βία, να σου φωνάξει και διάφορα άλλα. Στο δημοτικό, όταν τα παιδιά μιλάνε μεταξύ τους η δασκάλα τα τιμωρεί βάζοντας τα σε ένα θρανίο πίσω πίσω στην τάξη ή τα βγάζει έξω. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο τα παιδιά σε παρόμοιες περιπτώσεις παίρνουν απουσίες και αποβολές. Άπειρες φορές έχω δει σε παιδικά καρτούν τη φράση "όχι τηλεόραση για 1 μήνα" να βγαίνει από το στόμα της μητέρας και να σκοπεύει προς το παιδί. Σε πιο ακραίες καταστάσεις, σε εγκλήματα, η τιμωρία είναι φυλάκιση.

  Αυτά και όλα τα παρόμοια μέσα, λειτουργούν συνήθως και υλοποιούν τον σκοπό της τιμωρίας: ο τιμωρημένος να μη ξανακάνει το ίδιο. Εγώ ωστόσο, πιστεύω πως η τιμωρία του ατόμου δεν είναι σωστό μέσο επιβολής. Και αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι η τιμωρία λειτουργεί σαν εκπαίδευση. Όπως εκπαιδεύουμε το σκύλο με μια εντολή να πιάσει το ξύλο, έτσι, μηχανικά. Όταν τιμωρήσουμε ένα παιδάκι επειδή μιλούσε στην τάξη, το φοβίζουμε και μόνο από φόβο παύει να κάνει αυτό που δεν έπρεπε. Έτσι όμως, ποτέ δε θα μάθει ούτε το παιδάκι ούτε ο κάθε τιμωρημένος γιατί δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Πρέπει να εξηγούμε στον άλλον και όχι να επιδιώκουμε το σωφρονισμό με άχρηστα μέσα. Οι άνθρωποι δε χρειάζονται τη βία αλλά την κατανόηση!

Ευαγγελία.