Okazało się, że przełożeni Niny bardzo chętnie podjęliby się uszycia ubrań zaprojektowanych przez Mirkę. Powiedzieli, że te ciuszki nie są banalne, lecz z fantazją i bardzo chcieliby porozmawiać z Mirką. Nina była bardzo z siebie zadowolona i nie mogła doczekać się końca zajęć w szkole. Wreszcie zadzwonił dzwonek, i dziewczyna poszła prosto do przyjaciółki. Gdy dotarła na miejsce musiała chwilę poczekać zanim Mirka jej otworzyła, ponieważ chodzenie o kulach nie jest łatwą sztuką:
- Cześć, już nie mogłam się ciebie doczekać. Strasznie mi się nudzi, w telewizji nic ciekawego nie ma, od komputera bolą mnie już oczy i nie mam pomysłu na nowe projekty. - powiedziała Mirka gdy zobaczyła przyjaciółkę.
- Hej, mam dla ciebie dobrą wiadomość.
Dziewczyny weszły do środka.
- No, jaką?
- Twoje projekty bardzo spodobały się moim przełożonym. - powiedziała Nina szybko, zwięźle i na temat, nie owijając w bawełnę.
- Co?! - zdziwiła się Mirka.
- No przecież mówię, że podobają im się twoje projekty, i że chętnie je wyprodukują.
- Ale skąd je mają?
- Ode mnie.
- A ty skąd je miałaś? - Mirka była zdenerwowana.
- Od ciebie. - odpowiedziała Nina ze spokojem.
- Ja ci ich nie dawałam, więc wzięłaś je sobie sama. Nawet nic nie powiedziałaś.
- Ale ja chciałam dla ciebie dobrze.
- I dlatego nic mi nie powiedziałaś?! Nie pomyślałaś, że ja chce o tym zapomnieć? O tym niepotrzebnym stresie? To nie był dla mnie najlepszy czas, a ty to wszystko wyciągasz na światło dzienne. Już powoli, powoli starałam uświadomić sobie, że ci co mnie oceniali nie znali się  na tym co robili. Ale ty chcesz to wszystko zepsuć! - Mirka była zrozpaczona.
- To nie tak...chciałam  tylko żebyś... a z resztą przestań się wreszcie tak ze sobą cackać. Cześć. - Nina odwróciła się na pięcie, trzasnęła drzwiami i wyszła.
C.D.N.