Nina pocieszała przyjaciółkę, gdy ta nagle zapytała czy mogą już wracać do domu:
- Chętnie bym z tobą wróciła, ale ci, którzy sie dostali muszą zostać na jakimś zebraniu, czy czymś takim.
- Aha...rozumiem, a zadzwonisz do mnie jak skończysz? - zapytała ze smutkiem Mirka.
- Tak, oczywiście. To trzymaj się. Ja muszę lecieć.
- No jasne, idź.
Nina poszła wraz z innymi podekscytowanymi dziewczynami do sali zebrań, a Mirka ruszyła do wyjścia. Szła chodnikiem wzdłuż ruchliwej ulicy, w kierunku swojego domu. Jej myśli wciąż kłębiły się wokół jednego tematu: "Po co ja dałam się na mówić na ten głupi casting? Za bardzo się w to zaangażowałam. Przecież mogłam przewidzieć, że którejś z nas nie przyjmą. I oczywiście musiałam być to ja." Po chwili namysłu, zaczęły dręczyć ją wyrzuty sumienia, że nie cieszy się ze szczęścia przyjaciółki tylko ubolewa nad swoim niepowodzeniem. Dochodziła już do przejścia dla pieszych. Była za bardzo skupiona na czym innym, aby rozejżeć się czy nie jedzie żaden samochód. Postawiła jedną stopę na jezdni i usłyszała tylko głośny pisk opon, a potem poczuła, że upada na ziemię.
C.D.N.