Οι γονείς μας είναι και οι καλύτεροι μας φίλοι, όσο παράξενο και αν σας ακούγετε. Τώρα, όταν είμαστε παιδιά και έφηβοι, όταν μας απαγορεύουν κάτι, αμέσως αντιδράμε άσχημα... Αλλά εκείνη την ώρα δεν σκεφτόμαστε τι στερήθηκαν οι γονείς μας για να είμαστε εμείς χαρούμενοι... Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε αλλά αυτοί οι άνθρωπο, οι δικοί μας της οικογένειας της παρέας, θέλουν πάντα να είμαστε ευτυχισμένoι και όχι δυστυχισμένοι. Όταν εμείς φτάσουμε στην ηλικία τους, που θα έχουμε τα παιδιά μας, την οικογένεια μας, θα μας φαίνεται πως έχουν γεράσει και γίνονται παράξενοι. Τότε είναι που εμείς πρέπει να τους μεγαλώσουμε και όχι εκείνοι εμάς. Ο άνθρωπος γεννιέται με 4 πόδια, μετά με δύο και στο τέλος με 3 οι ηλικιωμένοι αυτοί με την μαγκούρα που το μόνο που θέλουν είναι λίγη αγάπη από τα παιδιά τους, που τα μεγάλωσαν με τόσο κόπο και που δεν τους σέβονται. Και στους παππούδες μας... όταν έρθει η ώρα να τους αποχωριστούμε δεν προλαβαίνουμε να τους πούμε «Σ' αγαπώ» και να τους αγκαλιάσουμε σφικτά... μετά όμως το μετανιώνουμε πικρά... Πηγαίνετε στον παππού σας, στην γιαγιά σας και πείτε τους ένα απλό «Σ'αγαπώ» τίποτα άλλο μόνο αυτό... 2 απλές λέξεις.

Φιλάκια,

η δικιά σας Ελένη!