Η συνέχεια του πρώτου μέρους, "Λίγα λόγια από την Dellancy02... Α' "

Πώς θα νιώθαμε όμως εμείς αν κάποια μέρα φτάναμε στη θέση αυτών των ανθρώπων;
Είναι αυτονόητο ότι θα σηκωθώ το πρωί, θα έχω ρούχα να βάλω, δε θα κρυώνω και θα έχω ένα πρωινό έτοιμο για να πάω έπειτα στο σχολείο και να παίξω με τους φίλους μου. Αυτά τα παιδιά, όχι μόνο δεν έχουν μια ζεστή φωλιά, ένα πιάτο φαϊ, αλλά και ανθρώπους, φίλους, με τους οποίους να περνάνε καλά, αλλά έχουν και εμάς, τους «πολιτισμένους», να σχολιάζουμε κάθε τους κίνηση, καθημερινή μεν για εκείνους, αλλά παράξενη και αηδιαστική για εμάς.

Ξέρουμε όλοι ότι δεν ζούμε και στην καλύτερη οικονομική περίοδο και ότι αργά ή γρήγορα αρχίζουν κοντινοί μας φίλοι να μεταναστεύουν για άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Πώς θα νιώθαμε αν πηγαίναμε στο εξωτερικό και οι «ξένοι» μας συμπεριφέρονταν λες και ήμαστε σκουπίδια;

Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι κανείς με κανέναν δεν είναι ξένος. Οι κόκκινες γραμμές που υπάρχουν στους χάρτες, τα όρια, δε χωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Απλώς τις προσωπικότητες τους. Γι' αυτό και ο κόσμος είναι ωραίος. Γιατί κανένας πάνω στη Γη δεν είναι όμοιος με κάποιον άλλο...

Εύχομαι να σας άρεσε το άρθρο! :)
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την υπέροχη Κωνσταντίνα (Dellancy02) ♥
Φιλιά πολλά,
Αργυρώ
Keep Calm and SMILE :D