Μου άρεσε ιδιαίτερα η απάντηση της Callistime. Θα την διαβάστε παρακάτω.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αποζητούν τη φήμη και τη διασημότητα, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συνέπειές της. Προσωπικά, τις γνωρίζω και γι' αυτό προσπαθώ να είμαι μετρημένη και μακριά από "τα φώτα της δημοσιότητας". Δε σημαίνει πως δε θα μου άρεσε να προσεγγίσω το θαυμασμό των γύρω μου έστω και μία φορά... Απλά δε θέλω να είμαι ένα από τα γνωστά άτομα της περιοχής όπου ζω, της χώρας μου, της διαδικτυακής κοινότητας του Stardoll και όχι μόνο. Δεν έχω βιώσει ποτέ "κρίση διασημότητας" από κανέναν... Από τη μία πλευρά, αυτό με δυσαρεστεί, γιατί έτσι προκαλώ τους συμμαθητές μου να αρχίσουν τον εκφοβισμό προς εμένα. Από την άλλη μεριά του ζητήματος, βέβαια, ξέρω πως η οποιαδήποτε διασημότητα δε διαρκεί πολύ, εκτός από ορισμένες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, κανείς δε θυμάται τώρα έναν ηθοποιό που μας άφησε πριν χρόνια. Όλοι, όμως, θυμούνται και θαυμάζουν ακόμα άτομα σαν το Γεώργιο Καραϊσκάκη και το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη για το θάρρος τους και τον αγώνα τους. Να, σαν αυτούς, τους μέχρι κάποια στιγμή καθημερινούς ανθρώπους που έγιναν ήρωες της πατρίδας μας θέλω να γίνω. Τέτοιου είδους διασημότητα θέλω να αποκτήσω. Θέλω κάποια μέρα, κι ας έχουν περάσει αιώνες, να με βλέπει το τετράκις εγγόνι μου στο βιβλίο της Ιστορίας του και να λέει με καμάρι και περηφάνια: "Βλέπεις τη Χριστίνα Π.; Λοιπόν, είμαι απόγονός της!". Όπως είπα και παραπάνω, αυτοί που η νεολαία αποκαλεί "διάσημους", δε θα έπρεπε να λέγονται έτσι... Κανείς στον κόσμο δε θα έπρεπε να τους φωνάζει έτσι, γιατί δεν είναι αληθινά διάσημοι...