Γεια σας,

  Ελπίζω και σήμερα να είστε καλά! Σ'αυτό το άρθρο, θα ήθελα να αναφερθώ σ'έναν παλιό συμμαθητή μου, έναν ήρωα όπως αποδείχθηκε... Δε θα αναλύσω την ιστορία, θα πω απλά πως το παιδί ξαναμπήκε μέσα στο φλεγόμενο σπίτι του για να σώσει τα δυο αδελφάκια του. Δυστυχώς, δεν κατάφερε κανένα απ'τα τρία παιδιά να βγει απ'το σπίτι. Παρ'όλα αυτά, το παιδί αυτό θα το θυμάμαι για πάντα σαν έναν ήρωα και ταυτόχρονα μη μπορώντας να πιστέψω ότι αυτό όντως συνέβη...

  Το όλο άρθρο βέβαια δεν το γράφω για να κλαφτούμε όλοι παρέα στα σχόλια. Και θα παρακαλούσα όποιος γνωρίζει ονόματα ή στοιχεία της οικογένειας, να μην τα αναφέρει εδώ κι εκεί... Το γράφω γιατί είχα την ανάγκη να πω λίγα πράγματα για έναν παλιό φίλο, κάτι που του αξίζει.

  Αυτό που συνέβη, όπως και άλλα πολλά, έγιναν πια και δεν αλλάζουν. Από 'κει και μετά το σωστότερο που μπορούμε να πράξουμε είναι να φροντίσουμε να μην επαναληφθεί το ίδιο. Η θλίψη δεν έχει νόημα! Γιατί να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να θρηνεί αυτά που ό,τι και να κάνουμε δε μεταβάλλονται; Η ζωή προχωρά, ας μην μένουμε πίσω....

  Τα αγαπημένα μας πρόσωπα που 'έφυγαν' δεν θα τα ξεχάσουμε. Η 'απομάκρυνσή' τους από 'μας είναι κάτι ενδεχόμενο και φυσιολογικό, πρέπει να αποδεχόμαστε αυτά που συμβαίνουν στη ζωή όταν δεν γίνεται να τ'αλλάξουμε.

  Σας παρακαλώ, μην γράψετε στα σχόλια ότι λυπάστε και ότι είναι κρίμα και τα λοιπά... Απλά κάντε μια ευχή από μέσα σας, να είναι καλά η οικογένειά του, να είμαστε όλοι καλά και να συνεχίσουμε το μακρύ αυτό δρόμο... Δεν είναι ανάγκη να τα γελοιοποιούμε όλα με τα σχόλια πια, παριστάνοντας ότι ενδιαφερόμαστε... Ας αρκεστούμε στη σιωπή...