Γεια σας και πάλι!

Με συγχωρείτε που άργησα τόσο πολύ να στείλω νέο άρθρο, μα, μόλις τελείωσε ένα τρίμηνο - μαζί του και μια εξουθενωτική και χρονοβόρα περίοδος διαγωνισμάτων.

Να, όμως, που βρήκα χρόνο, θέμα και διάθεση για νέο άρθρο. Το εμπνεύστηκα από ένα κείμενο στο βιβλίo της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας του σχολείου, το οποίο βασίζεται σε έναν μύθο του Αισώπου με, φυσικά, διδακτικό περιέχομενο.

Ας αναλύσουμε λίγο το μύθο: Μιλάει για ένα ελάφι το οποίο ήταν πραγματικά όμορφο. Μια μέρα που έπινε νερό στη λίμνη θαύμαζε τα ωραία, μεγάλα του κέρατα, μα "κατηγορούσε" τα μακριά και λεπτά του πόδια, τα οποία θεωρούσε άσχημα και ότι δεν μπορούσαν να αντέξουν όλο το βάρος του. Και ενώ ασχολούνταν με αυτά, ξαφνικά ακούγεται  γάβγισμα σκυλιών και κυνηγοί το πλησιάζουν. Αυτό άρχισε να τρέχει με ορμή, για να ξεφύγει, και ενώ έτρεχε σε ομαλό έδαφος, σωζόταν από την ταχύτητα των ποδιών του. Όταν όμως έφτασε σε  πυκνό δάσος, επειδή του μπλέχτηκαν τα κέρατα, παγιδεύτηκε. Έτσι έμαθε εξ ιδίας πείρας ότι πράγματι ήταν άδικος κριτής των  γνωρισμάτων του, γιατί κατηγορούσε αυτά που το έσωζαν, ενώ επαινούσε αυτά που το πρόδωσαν.

Αυτός ο μύθος έχει πράγματι διδακτικό περιέχομενο, σημαίνει πως: Στα αλήθεια οι περισσότεροι από εμάς ασχολούμαστε με την εξωτερική μας εμφάνιση και ξοδεύουμε πολύ χρόνο και ενέργεια για αυτήν, ακόμα και την παρέα μας και το αγόρι/κορίτσι μας τους διαλέγουμε με βάση την εμφάνιση τις περισσότερες φορές. 

Σκεφτείτε όμως: Ποιο είναι πιο σωστό κριτήριο; Η εμφάνιση ή ο χαρακτήρας και τα ψυχικά χάρισματα; Ποιοι θα μας σταθούν και ποιοι θα μας βοηθήσουν στις δύσκολες στιγμές; Οι όμορφοι ή οι καλοί φίλοι; Με ποιο κριτήριο θα θέλατε να ερωτευτείτε/σας ερωτευτούν; Από την εμφάνιση ή τον χαρακτήρα;

Ευαγγελία