Γεια σας. 

Ελπίζω όλοι να είσαστε καλά. Σήμερα είμαι εδώ με ένα άρθρο που αφορά την reality ΚΑΙ τον εικονικό κόσμο. 

Πολλές φορές βλέπουμε κάποιον που είναι καλύτερος από εμάς ή έχει κάτι ωραιότερο από εμάς, το θέλουμε κ.τ.λ. Ζηλεύουμε αυτόν που το έχει και θέλουμε να τον κάνουμε να νιώσει άσχημα ή να τον πληγώσουμε, ακόμα και καμιά φορά να τον κάνουμε να ντρέπεται για αυτό που είναι ή για αυτό που κατέχει. 

Υπάρχουν διάφορες μορφές ζήλιας: Παράλογες, που δεν στηρίζονται σε πραγματικά δεδομένα, και αυτές που είναι πιο "ρεαλιστικές", στηρίζονται περισσότερο σε πραγματικές συνθήκες. Μερικές φορές η ζήλια είναι φανερή στην συμπεριφορά και άλλες όχι. 

Ο άνθρωπος που ζηλεύει, κρυφά ή όχι, κατά βάθος υποφέρει μέσα του γιατί δεν έχει αυτό που θέλει και νιώθει αδικημένος, δυστυχισμένος, "φτωχός" κ.τ.λ. 

Αν η ζήλια είναι φανερή, ο "ζηλιάρης της υπόθεσης" κακολογεί φανερά ή και κρυφά αυτόν που ζηλεύει, προσπαθεί να του ρίξει το ηθικό. Σε πολλές περιπτώσεις προσπαθεί όμως και να τον ξεπεράσει με δικές του δυνάμεις ή να τον εμποδίσει να φτάσει στον σκοπό του. 

Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος που ζηλεύει μένει δυστυχισμένος αν δεν κάνει κάτι να ξεπεράσει τη ζήλια του γιατί ακόμα και αν ανταγωνιστεί με επιτυχία τον άλλον και τον ξεπεράσει θα βρει κάτι άλλο να ζηλέψει - θα είναι μαθημένος να ζηλεύει, θα ζηλεύει για πάντα. Οπότε, το πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την στάση του ζηλιάρη και όχι στα αντικείμενα-ανθρώπους που ζηλεύει. 

Συμπερασματικά, ο ζηλιάρης μπορεί να πετύχει πολλά πράγματα στην πορεία του αλλά με λάθος κίνητρο: Να έχει αυτά που έχουν κι οι άλλοι. 

Γράψτε μου τις απόψεις σας,

Ευαγγελία