Γράφω αυτό το άρθρο λίγο καθυστερημένα μιας και το σχολείο τελείωσε, αλλά δεν πειράζει.

  Σκοπός του σχολείου είναι η απόκτηση παιδείας. Τώρα όμως βλέπουμε το σχολείο σαν το μέσο για την καλή ζωή, που θα πρόσφέρει την καλύτερη δυνατή επαγγελματική αποκατάσταση στο μέλλον. Έτσι, πολλοί γονείς πιέζουν τα παιδιά τους σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθηματα και προσπαθούν με χίλιους τρόπος να τα κάνουν μαθητές του 20. Καθηγητές στο σχολείο μου μας μιλάνε για άλλα σχολεία όπου οι γονείς των παιδιών μαλώνουν μόνο και μόνο επειδή το παιδί του ενός έγραψε λιγότερο στο τεστ... Βρίσκω ειλικρινά γελοία αυτήν την κατάσταση. Οι γονείς δε θα 'πρεπε να καταπιέζουν τα παιδιά τους. Με την γονική καταπίεση, το παιδί περιθωριοποιείται και πιθανόν να μην ανακαλύψει πότε τα πραγματικά του ενδιαφέροντα. Γιατί τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται μόνο για το διάβασμα. Υπάρχουν παιδιά που είναι καλά στις τέχνες, στον αθλητισμό... υπέροχα άτομα με ποικίλα ενδιαφέροντα. Και προπάντων, δεν είναι φτιαγμένα για να διαβάζουν... Δε μπορούν όλα τα παιδιά να κάθονται με τις ώρες πάνω από τα βιβλία! Το σύστημα έχει καταντήσει άθλιο κατά τη γνώμη μου αλλά και εμείς δεν κάνουμε κάτι για να το διορθώσουμε. Αλλά στο κάτω κάτω... δε χρειάζεσαι 20 για να είσαι καλός μαθητής! Ο καθένας κάνει ο,τι μπορεί. Καλό είναι να προσπαθούμε να επιτυγχάνουμε στη ζωή μας και να πράττουμε το καλύτερο δυνατό αλλά δε θα καούμε κιόλας! Να το θυμάστε αυτό, ότι πρέπει να προσπαθείτε όσο μπορείτε και αν κάποιος κάποτε σας πιέσει πέρα από τις δυνατότητές σας, εξηγήστε του πώς έχουν τα πράγματα! Έχετε και δικά σας όνειρα!

                                                                                                   Ευαγγελία.