(Επίτηδες έβαλα αυτό το τίτλο, γιατί πρέπει να το διαβάσετε όλοι.)

Κανονικός Τίτλος του άρθρου αυτού: Τι ΔΕΝ πρέπει να σας απασχολεί.

Πρόσφατα είδα μια κοπέλα η οποία είχε κατάθλιψη όπως μας δήλωσε. Έχει γράψει αρκετά άρθρα στο Blog της για αυτά που νιώθει (και δεν νιώθει ) και εγώ αποφάσισα να κάνω ένα άρθρο πάνω στα πράγματα τα οποία δεν πρέπει να δίνεται πολύ βάση.

Ας το πάμε όμως από την αρχή. Εγώ του χρόνου θα πάω 1η Λυκείου. Σε όλο το δημοτικό δεν είχα φίλες λόγω της έλλειψης της αυτοπεπoίθεσης μου. Δεν είχα το θάρρος να πω την άποψη μου στις συζητήσεις και έτσι φαινόμουν χαζή ΑΛΛΑ δεν ήμουν. Ήξερα ΚΑΙ ξέρω πολλά πράγματα. Ό,τι διαβάζετε στα βιβλία περί λογικής κάποια στιγμή πρέπει να τα κάνετε πράξη.

Εγώ στο δημοτικό δεν μπορούσα, γιατί πέρα από το ότι δεν είχα αυτοπεπoίθεση και αυτοεκτίμεση, ντρεπόμουν. Επίσης πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο (μην ακούσω σχόλια-όλα τα σχολεία μια χαρά είναι ΚΑΙ ΝΑΙ το ιδιωτικό βοηθάει πολύ. Με λίγα λόγια μην ακούσω τις γνωστές προκαταλήψεις και τα συνιθησμένα στερεότυπα.) όπου ο μπαμπάς μου δούλευε (και δουλεύει ακόμα) ως προπονητής taekwondo, και για αυτό ήταν αρκετά συχνά στο σχολείο, κάτι που με έκανε να ντρέπομαι και δεν μπορούσα ακόμη να αναπτύξω φιλικές ή ερωτικές σχέσεις (όταν σας λέω ότι όλα είναι στο μυαλό-φυσικά και μπορούσα απλά δεν άφηνα τον εαυτό μου γιατί νόμιζα ότι οι άλλοι δεν με άφηναν).

Μέσα λοιπόν από το taekwondo, ο μπαμπάς μου με πίεσε αρκετά, κάτι το οποίο με μείωνε πιο πολύ σαν ύπαρξη (κάτι το οποίο νόμιζα αλλά δεν γινόταν στην πραγματικότητα). Όμως ο μπαμπάς μου, ήξερε τι έκανε μιας και τώρα έχω ''το'' σώμα και την λογική -όπως είπα πριν- που τώρα πλέον μπορώ να την εκφράσω, και πλέον τώρα ΚΑΙ ξέρω να ντύνομαι ΚΑΙ  να κάνω παρέες.(=αυτοπεποίθεση)

Παρακαλώ να διαβάσετε ΟΛΟΙ το δεύτερο μέρος.