Γεια σας,

Παρακολουθώντας μία δίκη βρέθηκα μπροστά σε μία ατάκα. Η συνείδηση αποτρέπει τον εγκληματία να κάνει τη πράξη για δεύτερη φορά. Προβληματισμένος για το πώς έβγαλε το συμπέρασμα αυτό αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για το αν τελικά ο άνθρωπος έχει συνείδηση και πόσο τη χρησιμοποιεί;

Η συνείδηση αναπτύσσεται από το πρώτα στάδια του παιδιού. Είναι ο συνδυασμός διάφορων κέντρων και νευρώνων του εγκεφάλου. Με το κατακλυσμό πληροφοριών που δεχόμαστε από μικρά χτίζουμε τη συνείδησή μας. Επομένως μπορούμε να δούμε ότι η λέξη συνείδηση έχει δύο έννοιες οι οποίες θα έλεγα ότι ταυτίζονται. Αρχικά σημαίνει τη γνώση των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας αλλά έχει και μία ηθική απόχρωση, καθώς είναι αυτό που σε γεμίζει με την αιδώ, τη ντροπή για τις πράξεις σου.

Επομένως, ο άνθρωπος σίγουρα έχει συνείδηση, η οποία μάλιστα διαμορφώνεται με βάση το σύνολο των εικόνων, πληροφοριών και γεγονότων που έχει ζήσει. Άρα, είναι λογικό να μην ταυτίζονται όλες οι συνειδήσεις και να μην θεωρούν στον ηθικό τουλάχιστον κώδικα το ίδιο ωφέλιμο και το ίδιο βλαβερό. Αλλά ακόμα και αν έχουμε την ίδια συνείδηση, στην περίπτωση αυτή εξαφανίζεται από τη νόσο της ψυχής που διαθέτει ο άνθρωπος. Κάτω από συναισθηματική φόρτιση την ξεχνάει και πράττει τα αντίθετα.

Μπορούμε να μιλάμε άραγε για ηθική σε ένα έγκλημα; Μπορούμε να μιλάμε για συνείδηση του εγκληματία;

Κωνσταντίνος.