Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω

Ο ποιητής προσπαθεί να εκφράσει όλους τους ανθρώπους που νιώθουν εγκλωβισμένοι στους περιορισμούς της κοινωνίας. Τα τείχη είναι ένας άψογος συμβολισμός που χρησιμοποιεί ο ποιητής για να δώσει την αίσθηση του εγκλωβισμού. Τα τείχη επιβλήθηκαν από άλλους στον ίδιο, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί το χρόνο και τον τρόπο της δημιουργίας τους. Αφού δεχτεί το γεγονός, καταλαβαίνει πόσο δύσκολο θα είναι για αυτόν να ξεχάσει τα αγαπημένα του πράγματα που έχουν μείνει έξω από τη «φυλακή» του. Ο ποιητής νιώθει απελπισία και διακατέχεται από απαισιοδοξία. Συλλογίζεται για τη ζωή χωρίς περιορισμούς και διαπιστώνει πόσο ομορφότερη θα ήταν εάν ο καθένας μπορούσε να θέσει τα όρια του. Ο ποιητής δεν μπορεί να αναγνωρίσει την δημιουργία των τειχών, διότι απλούστατα δεν δημιουργήθηκαν όταν τα αντιλήφθηκε ο ίδιος αλλά προϋπήρχαν, έτσι η άποψη μου είναι πως με αυτό το ποίημα ο Καβάφης θέλει να μας βάλει να σκεφτούμε σχετικά με την ελευθερία που νομίζουμε πως έχουμε, ενώ στην πραγματικότητα ίσως να μην ισχύει κάτι τέτοιο