Γεια σας,

  γράφω αυτό το άρθρο με αφορμή την εθνική επέτειο της 17ης Νοεμβρίου. Δε θα αναφερθώ όμως αναλυτικά στο γεγονός. Θα ήθελα να πιστεύω πως όλοι ξέρουμε ότι πρόκειται για την λαϊκή επανάσταση κατά της χούντας, η οποία έληξε με τη θηριώδη αυτή επίθεση των τανκς στο Πολυτεχνείο. Επίσης, ξέρω ότι θα σας φανεί βαρετό το να αναφερθώ σε κινήσεις, ημερομηνίες και σ'όλα τα γεγονότα όπως και σ'εμένα, γιατί απλά θα αντιγράψω ένα απρόσωπο κείμενο... Οπότε, όποιος ενδιαφέρεται, ας αναζητήσει ένα κείμενο ώστε να πληροφορηθεί.

  Αυτό που έγινε εκείνες τις μέρες ήταν ένας αγώνας, αγώνας για αλλαγή των καταστάσεων που έβλαπταν τη χώρα και το λαό. Συνέβη επειδή μια χούφτα ανθρώπων αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, εκεί όπου ανήκει, και να αγωνιστεί με όποιο κόστος. Είτε υπήρξε το επιθυμητό αποτέλεσμα είτε όχι, βρέθηκαν κάποιοι που ήταν πρόθυμοι να δώσουν μάχη, αρνούμενοι να μείνουν άπραγοι...

  Άσχημες καταστάσεις έχουμε και σήμερα... Όχι όμως αγωνιστές! Αρκούμαστε στο να βρίζουμε από τον καναπέ τις διάφορες φάτσες που βγαίνουν στην τηλεόραση και ανακοινώνουν νέα μέτρα, νόμους, όλα για το "καλό" μας. Σε τέτοιες στιγμές, είναι ορατό το πως η εξέλιξη μας έχει αποξενώσει από την ιδέα του να απαιτήσουμε αυτό που δικαιούμαστε. Ο Μαχάτμα Γκάντι, Ινδός πολιτικός, είπε: «Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο.» Αυτό έκαναν και οι Έλληνες (και όχι μόνο) το 1973. Έδωσαν μάχη για να κερδίσουν, γιατί όλα κερδίζονται! Τίποτα δεν θα έρθει απλά επειδή το θέλουμε και το περιμένουμε. Η ζωή είναι ένας αγώνας, γιατί κάθε όνειρο είναι μια μάχη!...

Φιλιά, Ευαγγελία.