Γεια σας readers :D

Τι κάνετε; :) Σήμερα είμαι εδώ με ένα άρθρο με μεγάλη σημασία για εμένα, ένα άρθρο για την Επέτειο του Πολυτεχνείου, μια γιορτή αφιερωμένη σε άτομα με τεράστιο θάρρος, ανδρεία και ψυχική δύναμη , τους φοιτητές του Πολυτεχνείου του 1973.

Ξέρω ότι για πολλούς από εμάς δεν είναι τίποτε άλλο από μια κοινή αργία, καλή μεν, αφού χάνουμε σχολείο, αλλά όχι τίποτα το αξιοπρόσεκτο. Όμως δεν έτσι. Οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για εμάς, για να έχουμε εμείς ένα καλύτερο σήμερα αξίζουν όλες τις τιμές που τους κάνουμε και ακόμα περισσότερες

Προσωπικά, θεωρώ απίστευτη την ανδρεία που έδειξαν οι φοιτητές οι οποίοι σκαρφάλωσαν στα κάγκελα της εισόδου του Πολυτεχνείου και φώναζαν με όλη τους τη δύναμη, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να λογικέψουν τους Έλληνες στρατιώτες και στρατηγούς, που βρισκόταν από έξω: "Είμαστε αδέλφια, μην μας χτυπήσετε, είμαστε αδέλφια!"

Επειδή δεν έχουμε το κινητό ή τα ρούχα που θέλουμε δεν χάλασε ο κόσμος, έχουμε την υγεία μας, την πατρίδα μας και την οικογένεια μας - δεν μας λείπει τίποτα. Την άλλη φορά, λοιπόν, που θα πάμε να παραπονεθούμε για τις "συνθήκες ζωής μας", ας φέρουμε για λίγα λεπτά στο νου μας τους φοιτητές του Πολυτεχνείου και όλα όσα έκαναν για εμάς, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί τώρα θα είμασταν κάτω από τη σκλαβιά της Χούντας.

Ευαγγελία