Μέρος 2ο

Εντυπωσιακός ο τρόπος που σκέφτεσαι. Η συμμετοχή σου υπήρξε διαφορετική, τολμηρή. Σχετικά μ'αυτό, ποια είναι η γνώμη σου για τη διαφορετικότητα, το στυλ;

Προσωπικά πιστεύω πως το να είσαι διαφορετικός δεν είναι κακό, άσχετα αν η κοινωνία στην οποία ζούμε το έχει κάνει να φαίνεται έτσι. Άλλωστε, όπως το έχουμε σίγουρα ξανακούσει, η ζωή δε θα ήταν τόσο ευχάριστη αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Το στυλ πάλι, είναι κάτι τελείως προσωπικό και κανένας δεν έχει δικαίωμα να παρέμβει σε αυτό επειδή «δεν του αρέσει».

Αυτό που περιέγραψες αρχικά είναι ο κοινωνικός ρατσισμός. Τι έχεις να πεις στα θύματα αυτού του είδους ρατσισμού;

Στα θύματα θα μπορούσα να πω απλώς να μη δίνουν σημασία. Έχοντας όμως υπάρξει θύμα τέτοιου είδους ρατσισμού (αν και όχι έντονου) ξέρω πως είναι δύσκολο! Παρ'όλα αυτά, πρέπει να μάθουν να αδιαφορούν. Η λογική των θυτών είναι όσο περισσότερο σε βλέπουν πληγωμένο, τόσο περισσότερο θα θέλουν να συνεχίσουν. Ίσως όταν ο θύτης βρει κάτι πιο ενδιαφέρον στην άτονη ζωή του, θα καταλάβει το λάθος του.

Συνεχίζεται