Συνέχεια του άρθρου διαβάζοντας την γνώμη της xrysalala.

Κάποτε άκουσα την φράση: "Ο δρόμος για την κορυφή είναι πολύ μοναχικός". Πράγματι δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο αντικρίζοντας όλες αυτές τις εικόνες των celebrities που διαστρεβλώνουν τα media. Ποιος ακολούθησε τον φαινομενικά τέλειο κόσμο της διασημότητας χωρίς να αλλάξει την προσωπικότητά του, την προσωπική του ταυτότητα; Ελάχιστοι ήταν αρκετά θαρραλέοι για ένα τέτοιο δύσκολο κατόρθωμα.
Γιατί συχνά τα φαινόμενα απατούν, ιδιαίτερα σε έναν κόσμο κυριευμένο από την ιδέα του χρήματος και τους συμφέροντος. Πόσοι κατάφεραν να διεκδικήσουν μία θέση στην κορυφή χωρίς να γκρεμιστούν απότομα, ανίκανοι να διαχειριστούν όλη αυτή την δημοσιότητα και να υποδυθούν έναν ψεύτικο εαυτό τους; Αν λοιπόν η ερώτηση φαίνεται αρχικά να φέρνει δίλημμα στον αναγνώστη ακούγοντας μια τόσο λαμπερή λέξη, εγώ απαντώ πως πάντα πρέπει να βλέπουμε πίσω από τις λέξεις.
Γιατί πολύ απλά σε μένα η λέξη "διασημότητα" ηχεί ρηχή και άδεια, ψεύτικη και αποπλανητική. Δεν λέω πως ποτέ δεν αναζήτησα την αναγνώριση για τα επιτεύγματά μου. Απλά το να είσαι διάσημος προϋποθέτει ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις για μένα: να ανέχεσαι τα κακοήθη σχόλια ζηλόφθονων ανταγωνιστών σου, να πρέπει να υποδύεσαι πάντα την καλύτερη πλευρά του εαυτού σου, να ζεις κάτω από την σκιά του φόβου πως κάποια μέρα ο θρόνος σου θα γκρεμιστεί από κάποιον καλύτερο ή ίσως πιο τυχερό.
Γι' αυτό θεωρώ πως υπάρχουν τρόποι να προσφέρεις στην αφάνεια. Δεν χρειάζεται να είσαι διάσημος για να νιώσεις διάσημος-απλά πρέπει να πιστέψεις στον πραγματικό σου εαυτό και να μην τα παρατήσεις ποτέ. Και τότε μπορεί η δουλειά σου να γίνει διάσημη κι εσύ απλά να συνεχίσεις να ζεις στην γαλήνη και την ηρεμία του να είσαι κανονικός. Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι πίσω από το απατηλό παραβάν της δημοσιότητας. Αρκεί να είσαι ο εαυτός σου και να μην μεταμορφωθείς στην σκιά του.